Η σημερινή στοχαστική θέση για την εύρεση του αυλάκου σας ως δίδυμη μαμά μοιράζεται η Rachel Gurevich. Η Rachel Mothers τέσσερα αξιοσημείωτα παιδιά, γράφει για τη γονιμότητα για το About.com επειδή ήταν εκεί και το έκανε αυτό. Ευχαριστώ Rachel!
Τα δίδυμα είναι πραγματικά χαριτωμένα στις φωτογραφίες. Κάνουν το καταπληκτικό ιογενές υλικό βίντεο και η ιδέα να έχει έναν καλύτερο φίλο για τη ζωή είναι γλυκιά. Η φροντίδα των νεογέννητων δίδυμων, από τα άλλα χέρια, δεν είναι πάντα γλυκιά, χαριτωμένη, ούτε κατάλληλη για βιντεοσκόπηση και δημοσιεύτηκε στο YouTube.com. Όχι χωρίς πολλές προειδοποιήσεις για περιεχόμενο ενηλίκων. (Αυτό θα ήταν για την ορκωμοσία, το τρελό-no-sleep-blood-shot-eyes φαίνεται, και οι πονηρά θηλές “” γιατί αν νομίζετε ότι θηλάζοντας ένα μωρό είναι δύσκολο σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες, καλά …)
Μην με παρεξηγήσετε “” Λατρεύω τα δίδυμα μου μέχρι θανάτου. (Σχεδόν κυριολεκτικά, όταν θεωρείτε το γεγονός ότι σκέφτηκα ότι τους φροντίζοντας τις πρώτες μέρες θα με σκότωσε.) Αγωνίστηκα να συλλάβω για επτά χρόνια και όταν έμαθα τη διπλή ευλογία μου, γέλασα τόσο σκληρά με ενθουσιασμό ότι ο υπερηχογράφος Ο τεχνικός δεν μπορούσε να κάνει τη δουλειά της.
Αλλά φώναξα επίσης, γιατί ενώ ήμουν εκστατικός για να πάρω δύο μωρά ταυτόχρονα, ήξερα * ότι αυτό δεν ήταν ένα δύο-για-τιμή-του-one-deal. Τα δίδυμα δεν οδηγούν σε διπλάσια εργασία. Είναι περισσότερο σαν τριπλό το έργο.
Ενώ το οικογενειακό μας έθιμο δεν είναι να αγοράσουμε τίποτα για τα μωρά πριν γεννηθούν, κάναμε αγορές αυτοκινήτων και ένα διπλό καροτσάκι – θέσεις αυτοκινήτων για να τα πάρει σπίτι και ένα διπλό καροτσάκι, ώστε να μπορέσω να φύγω από το σπίτι το συντομότερο δυνατό. Αυτό ήταν, για μένα, εξαιρετικά σημαντικό.
Πέρασα μεγάλο μέρος της εγκυμοσύνης σε χαμηλή ανάπαυση στο κρεβάτι. Δεν ήταν συνολική ανάπαυση στο κρεβάτι, αλλά δεν μπορούσα να κάνω περισσότερα από το να φτάσω στον γιατρό και πίσω χωρίς να έχω συσπάσεις και να αισθάνομαι σαν την πλάτη μου και η επεκτατική μου κοιλιά μπορεί να σπάσει.
Ενώ με τα μεγαλύτερα παιδιά μου ήμουν μωρό που φορούσε μαμά, ήθελα ένα καροτσάκι για αυτά τα δύο από την αρχή. Έχω ένα μωρό Bjorn και Ergo Carrier, αλλά έπρεπε να είμαι ρεαλιστικός. Ήταν το σπασμένο μου, εκτός σχήματος, το σώμα μου-απογείωση-κλίση που ήταν ικανό να φοράει το μωρό τους σε αυτούς τους πρώτους μήνες; Με τιποτα.
Η προσπάθειά μου να είμαι ρεαλιστική δεν έλαβε υπόψη, ωστόσο, πόσο δύσκολο είναι να βγούμε από το σπίτι με δίδυμα νεογέννητα.
Δοκίμασα μερικές φορές κατά τις πρώτες εβδομάδες. Θα ήθελα να νοσηλευτώ ένα μωρό, να νοσηλευτεί το άλλο, να συμπληρώσει ένα μωρό, να συμπληρώσει το άλλο, να αντλήσει, να αλλάξει τις πάνες τους, να τους ντυθεί για να πάει έξω, να πάει στο μπάνιο ο ίδιος και στη συνέχεια “θα ήταν ώρα να ξεκινήσω παντού πάλι. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα περίμενα μέχρι να είχαμε όλη τη σίτιση υπό έλεγχο.
Δοκίμασα ξανά όταν νοσηλευόμουν μόνο και δεν αντλούσα πλέον. Αλλά ακόμα, φαινόταν αδύνατο. Η νοσοκόμα One, η νοσοκόμα του άλλου, η πάνα, η πάνα δύο, το παλτό και οι κάλτσες για ένα, παλτά και κάλτσες για δύο, φέρτε το καροτσάκι κάτω από τις σκάλες, τρέξτε πίσω για το μωρό, τρέξτε με το μωρό και το λουρί Δημιουργήστε αντίγραφα ασφαλείας για το μωρό δύο, τρέξτε πίσω και λουράκι στο μωρό δύο, ξεκινήστε το περπάτημα και 10 λεπτά αργότερα, η ώρα να νοσηλευτείτε ξανά. Επιπλέον, ήμουν φυσικά εξαντλημένος πριν διαχειριστούμε το πρώτο μπλοκ.
Αφού το δοκιμάσαμε μερικές φορές, παραιτήθηκα. Κάθισα στο σπίτι και φώναξα. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ποτέ δεν θα πάω ποτέ ξανά. Όταν έβλεπα το μέλλον μου, είδα τον εαυτό μου στον καναπέ, χλωμό από την έλλειψη ηλιακού φωτός, ένα μωρό που θηλάζει σε κάθε στήθος, για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Έφτασα σε αυτοπεποίθηση για μερικές εβδομάδες. Όμως, καθώς ο καιρός έγινε καλύτερος και ο πυρετός του καμπίνας μου μεγάλωσε, έγινα πιο αποφασισμένος να βγούμε έξω. Ήξερα ότι η άσκηση και το φως του ήλιου ήταν το κλειδί για να κλωτσήσουν το άκρο της κατάθλιψης μετά τον τοκετό στο περίπτερο. Δεν μπορούσα να καθίσω μέσα και να κλάψω για πάντα. Ποτέ δεν άφησα τη νοσηλευτική ή οποιοδήποτε άλλο μειονέκτημα που σχετίζεται με το μωρό να με κρατήσει από το να βγαίνω έξω με τα μεγαλύτερα παιδιά μου.
Επιπλέον, ανυπομονούσα να έχω ένα άλλο μωρό για επτά χρόνια “” Ήταν αυτή η άθλια, συγκλονισμένη κατάσταση πώς ήθελα να θυμηθώ το πρώτο τους έτος;
Στη συνέχεια, άρχισα να αναρωτιέμαι αν πραγματικά είχε σημασία πόσο μακριά πήραμε στον περίπατο. Θέλω να πω, απλά να πάρει τα μωρά στο καροτσάκι “” Αυτό ήταν πρόοδο, έτσι; Και όλες αυτές οι σκάλες, πάνω και κάτω με τα μωρά, που ήταν άσκηση, έτσι; Έτσι, ακόμα κι αν δεν περάσαμε ποτέ από το μπλοκ, ακόμα κι αν δεν πήραμε ποτέ περισσότερο από το να τραβήξουμε τα δίδυμα στις θέσεις τους, έκανα ακόμα κάτι. Έβγαινα ακόμα από το σπίτι.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι κάθε μέρα θα προσπαθούσα να βγούμε. Και αν δεν το έκανα, δήλωσε στον εαυτό μου ότι θα ήμουν εντάξει με αυτό. Δεν θα έβλεπα τον τελικό στόχο ως βόλτα σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Αν πήρα τα παπούτσια μου και αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσα να διαχειριστώ, χτύπησα τον εαυτό μου στην πλάτη για μια καλή δουλειά, ακόμα κι αν ο τελειομανής μέσα μου προσπάθησε να αντιταχθώ. (Έμαθα αυτό το φαινομενικά απλό και εκπληκτικά ισχυρό διανοητικό εξευγενισμό από τον εντοπιστή ικανοποίησης της Jennifer Louden.)
Τις πρώτες μέρες, πήρα τα παπούτσια μου, αλλά όχι πολύ περισσότερο. Στη συνέχεια, άρχισα να παίρνω καλά σε ολόκληρη τη διαδικασία μεταφοράς με καροτσάκι-μωρό. Κατάλαβα πώς να εξοικονομήσω ταξίδια πάνω και κάτω, και άρχισα να βλέπω τα βήματα ως μέρος του ταξιδιού, όχι μόνο ένα εμπόδιο για να ξεπεραστεί.
Τελικά, βρήκα mΠηγαίνετε σε πραγματικούς περιπάτους, σχεδόν κάθε μέρα της εβδομάδας. Οι βόλτες που κάλυψαν πολλά μπλοκ, βόλτες που διήρκεσαν περισσότερο από 5 ή 10 λεπτά. Άρχισα να παίρνω περιπετειώδη, παίρνοντας στροφές κάτω από τους δρόμους που δεν ήξερα, για νέες απόψεις. Συνήθως, άκουσα μουσική στο iPod μου, αλλά μερικές φορές άκουσα μαθήματα ήχου ή απλά απολάμβανα τους ήχους της φύσης και της ζωής.
Τα δίδυμα μου είναι 14 μήνες τώρα και πηγαίνουμε σε μια βόλτα τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα. Αυτοί οι βόλτες έσωσαν τη λογική μου στις πρώτες μέρες και συνεχίζουν να είναι μια σωτηρία. Σε αυτές τις πρώτες μέρες, το περπάτημα με βοήθησε να βγούμε από το σπίτι και να απολαύσω κάποια ηλιοφάνεια. Αυτές τις μέρες, οι βόλτες μου επιτρέπουν χρόνο για τον εαυτό μου (στο μυαλό μου, ούτως ή άλλως) και παρέχουν τουλάχιστον μία ώρα όταν δεν διασώζω να αναρριχηθώ στα νήπια από τις κορυφές και τα ράφια.
Μόλις κοιμηθούν τα δίδυμα, όπως συνήθως κάνουν κατά τη διάρκεια μιας βόλτας, θα βρω έναν πάγκο και θα κάνω κάποια παρακολούθηση σύννεφων. Τελικά, θα βρω τον εαυτό μου κοιτάζοντας τα πολύτιμα πρόσωπά τους, και τότε αισθάνομαι ότι η αγάπη φουσκώνει στην καρδιά μου. Επειδή αυτοί οι περίπατοι μου δίνουν εσωτερική ειρήνη και άνεση, και μου επιτρέπουν να δω τα δίδυμα το δρόμο που κάνουν οι ξένοι “” χαριτωμένο, γλυκό και εντελώς youtube.com λατρευτός.
Στέλνοντας ένα άλλο μεγάλο ευχαριστώ στη Ρέιτσελ για να μοιραστείτε τις εμπειρίες της μαζί μας για την εβδομάδα των δίδυμων. Αν θέλετε περισσότερη Rachel, ελέγξτε το βιβλίο της, The Doula Advantage, το οποίο έλαβε εγκρίσεις από τον Δρ. William Sears και τον συγγραφέα γονέων Ann Douglas.
[Φωτογραφία που παρέχεται από τον Farrah Ritter]
